یک شبکه ی سنسوری بی سیم(WSN) را می توان شبکه ای موردی (Ad-Hoc) دانست. در شبکه ی سنسوری بی سیم، گره ها در داخل یک شبکه ی مشارکتی سازمان دهی میشوند. WSN را میتوان شبکه ای دانست که شامل گره های متصل به منبع باتری بوده و وظیفه ی این گره ها، مسیر یابی داده ها از گره ی منبع به مقصد میباشد. هر گره، برای انتقال یا دریافت داده ها در شعاع دریافت یا ارسال ، انرژی مشخصی را مصرف می کند. بنابراین، مدیریت انرژی در این شبکه ها، یکی از مباحث عمده ای برای شبکه های سنسوری بی سیم مطرح میشود. در این مقاله، مطالعه ای بر روی شِماهای متعددی که مدیریت انرژی را به منظور بیشینه سازی بهره وری در WSN مد نظر دارند، پرداخته شده است.

واژگان کلیدی: مدیریت انرژی ، MLRP،DSDV،DRS،MERP، مسیریابی، شبکه های سنسوری

1.مقدمه

یک شبکه ی سنسوری بی سیم(WSN) را میتوان به عنوان شبکه ای از گره های کوچک، خودمختار و متصل به منبع انرژی باتری در نظر گرفت که عموماٌ فاقد محدودیت های انرژی هستند. در صورتی که بعضی از منابع،مسیر خود را به سمت مقاصد هماهنگ نسازند، این امکان وجود داشته تا یک یا چند گره در شبکه، به دلیل استفاده ی بیش از حد از منابع انرژی، از نظر انرژی تخلیه شده و شبکه ممکن است دچار وقفه گردد. در صورت بروز این مشکل، انرژی موجود در منابعی که ارتباط خود را با منبع از دست داده اند اتلاف شده و هیچ راهی برای مسیریابی داده ها و ارسال آن به مقصد باقی نمی ماند. شبکه ی نشان داده شده در شکل 1 را در نظر بگیرید. این شبکه شامل ده گره بوده که از بین آنها، سه گره ی منبع و یک گره نیز مقصد را تشکیل داده اند. یک یال بین دو گره، حاکی از این بوده که با این فرض که ارتباطات دوطرفه می-یاشد،گره ها می توانند با هم محاوره داشته باشند. در داخل شبکه، گره های خاصی وجود داشته که بدیهی است انرژی بیشتری را برای حفظ اتصالات خود، نسبت به سایر گره ها مصرف می کنند.